Intuicyjnie dobrze rozumiemy, co oznacza „żal po stracie”, znacznie trudniej o ściślejsze określenie, o czym właściwie mówimy. Chociaż nie ma takiej definicji, która jest przyjmowana powszechnie, zainteresowani tym zjawiskiem badacze i terapeuci zgodnie zwracają uwagę na kilka jego cech:
• jest to długotrwały proces;
• na ten proces składa się przeżywanie różnych uczuć i wiele różnych zachowań;
• jest on bolesny i wiąże się z wysiłkiem;
• przebieg tego procesu może być prawidłowy lub zaburzony bądź też – co często jest utożsamiane – zakończony lub zatrzymany;
• jeśli człowiek nie zdołał go zakończyć, konsekwencje dla stanu zarówno psychicznego, jak fizycznego są niekorzystne i mogą ciągnąć się bardzo długo.
Przyjmuję więc tutaj, że
żal po stracie to złożona i długotrwała reakcja na utratę bliskiej osoby (lub innego ważnego obiektu, do którego jesteśmy przywiązani), zaczynająca się od zaprzeczania, a zakończona pogodzeniem się z utratą.
Można ten proces opisać za pomocą pewnej przenośni: jako bolesny proces emocjonalnego odrywania się od kogoś, do kogo osoba dotknięta stratą była przywiązana. Jak widać, w języku odzwierciedla się dramatyzm tego procesu: odrywanie się od tego, do czego człowiek był przywiązany czy nawet przyrośnięty. Łatwiej sobie wtedy uprzytomnić, że skutkiem owego oderwania jest otwarta rana, którą człowiek chroni, potrzebując jednocześnie i tego, żeby nikt jej nie dotykał, i tego, żeby znalazł się ktoś, kto ją opatrzy i pomoże w leczeniu. Takie porównanie przybliża też do zrozumienia, dlaczego – jeśli chce się albo musi szybko wrócić do „normalnego” funkcjonowania – trzeba otoczyć tę świeżą ranę warstwą ochronną, przykryć, znieczulić, zamrozić. Oczywiste jest, że w tych warunkach nie może zachodzić normalny proces gojenia i zabliźniania się, a nawyk chronienia przekształca się w automatyczny odruch. " /Anna Dodziuk/
Co tu duzo mówić Linda zmieniła "właściciela"...................uwielbiałam tego konia i jakoś mi tak dziwnie.............
